İNSAN

Tam iki sene olacak bu şehre taşınalı. O kadar farklı duyguları bir arada deneyimledim ki kimi zaman bir kapsüle hapsolmuş gibi içim sıkıldı, ruhum daraldı. Boğulduğumu en derinden hissettim. Kimi zamansa elimdekini paylaşarak, verebilmenin insana iyi gelen o tarifi zor hissiyle mutlu oldum. Hangi duyguda, nerede olursam olayım. Hep anlam veremediğim şey : insanların kapı komşusunu dahi göremeyecek, merak etmeyecek kadar kabuğuna çekilmesi oldu. Yaşı kaç olursa olsun insanlar birbirinden uzaklaşmaya nasıl bu kadar hevesli olabilir? Geçim sıkıntısı, hayata dair meşguliyetleri anlayabiliyorum. Ama bir diğerini yalnızca insan olarak görebilmek niye bu kadar zor? 

VİTRİN

Benim çocukluğumdaki buluşmalarda kim ne giymiş diye bakılmazdı. Düğünlere insanlar normal haliyle gelirdi. Eğlencelerden keyif alınırdı. " Şu an herkesin vitrinde kendini sergilediği bir dünyada yaşıyor gibiyiz. Yüzler, bakışlar, mimikler sahte, maskeli.. "

KOMŞU

İsterdim ki sadece bir şey isteyeceği zaman değil yalnızca hal hatır sormak ya da sadece merak ettiği için çalsın komşum kapımı.

AÇIK SÖZLÜLÜK

Ortaokul ve lise yıllarımda sessiz, içe kapanıktım. Sebebi bende olan sırlarımla senelerimi heba ettim. Şimdi geriye dönüp baktığımda bunun sadece bana zararı olmuş. Çevremdeki insanlar benim neden böyle olduğuma dair ne merak duymuş ne de bunun üzerine gidip kendimi açmam ve aşmam için destekte bulunmuş. Kendi kendimi yeyip bitirmişim. Şimdi ise ben değiştim iyi ki de değiştim. Dönüm noktam ise haksızlığı uğradığım o olayda kendimi olduğum gibi savunabilmem oldu. Ağlayarak, bağırarak, " susmayarak " içimden geçenleri söyleyerek hem de çocukluğumdaki anılarımın başrolü olan insana, benim hayata açılan kapıma karşı.. Karşımdakinin bir davranışını gördüğümde bunu artık ona çok rahat ifade edebiliyorum. Zamanında benim içinde olduğum o kötü durumda yanımda olmayıp sessiz kalanlar, şimdi bana neden böyle dobra olduğuma gelince , karşıdaki kişiye karşı ayıp ettiğimi söylüyor. O gün bana da ayıp edilmedi mi ?