Bana Yansıyanlar

İNSAN Tam iki sene olacak bu şehre taşınalı. O kadar farklı duyguları bir arada deneyimledim ki kimi zaman bir kapsüle hapsolmuş gibi içim sıkıldı, ruhum daraldı. Boğulduğumu en derinden hissettim. Kimi zamansa elimdekini paylaşarak, verebilmenin insana iyi gelen o tarifi zor hissiyle mutlu oldum. Hangi duyguda, nerede olursam olayım. Hep anlam veremediğim şey : insanların kapı komşusunu dahi göremeyecek, merak etmeyecek kadar kabuğuna çekilmesi oldu. Yaşı kaç olursa olsun insanlar birbirinden uzaklaşmaya nasıl bu kadar hevesli olabilir? Geçim sıkıntısı, hayata dair meşguliyetleri anlayabiliyorum. Ama bir diğerini yalnızca insan olarak görebilmek niye bu kadar zor?  VİTRİN Benim çocukluğumdaki buluşmalarda kim ne giymiş diye bakılmazdı. Düğünlere insanlar normal haliyle gelirdi. Eğlencelerden keyif alınırdı. " Şu an herkesin vitrinde kendini sergilediği bir dünyada yaşıyor gibiyiz. Yüzler, bakışlar, mimikler sahte, maskeli.. " KOMŞU İsterdim ki sadece bir şey isteyeceği zaman